Os alfombristas, menudo percal, co ben que se levaba esta xente.

Aquilo era unha aposta valente, as rúas do pobo hai que salpimentar.

Pero co tempo comenza a coxear, e cun goberno dictatorial ó frente,

disque enchían a conta corrente, ata que a prensa empezou a publicar.

Foron asociación, ai que gozada. Pedían subvencións e viaxaban.

Facían lotería e tocaba. Iban a tomar aljo e fiaban.

E a hora de pajar... ¿de pajar?

No, no, no, no, a presidenta decía que no, que no, que no.

Ai! ¿Por que? Porque as contas non quería presentar.

No, no. Hai aljo que ocultar. Que non, que non. Non quería pajar.

Así que todo empezou a tensionar. Non parou de quentarse o ambiente.

Os que estaban cos presidentes tiveron ó final que empezar a recuar.

A presidenta, como é particular, aconsellar non se deixa pola xente

que a miraban máis prepotente do que en principio ocultaba aparentar.

Así que lle dixeron á presidenta, “ou arrías o mando ou rendes cuentas”

e ela orgullosa botoulle jeta, de aquí ninguén me saca ni a metralleta.

Mellor é que dimitas... ¿Que dimita?

No, no, no, no, de aquí non marcho, que non, que non, que non, que non.

Ai! ¿Por que? Porque da alfombra son a flor principal.

Si, si, son a flor principal. Que si, que si.  E todos a calar.

Como aquilo era un filón e se movía tan ben nese ambiente

ó seu home puxo ó corriente, da Federación empezaron a chupar.

E as contas empezan a non dar. ¡Que dimita toda esta xente!

Pero se negan porque hai pendente 15000 euriños que había que cobrar.

E denuncian un roubo no seu baixo. Que faltaban as flores e tintados.

Que ela non creía “que había pasado”. Resulta que o tiña ela jardado,

para facer a alfombra... ¿do obispado?.

Si, si, si, si, 15000 euros pa ti e pa min, que si, que si.

Ai! Manuel. Coas subvencións enchemos o caixón.

Si, Si. Nos vamos a forrar. Que si, que si. ¿Para que traballar?

“Como mujer y presidenta que soy”, ela do baixo empezou a botar fóra

as pertenencias dos rivales de agora coa axuda de Chicho o axente local.

Están chamados para declarar. E os enemigos destes dous valentes

están pensando facer no xulgado unha alfombra roja de rosas e de sal.

Que o cura confese a estes figuras antes de que os poñan busca e captura.

A ver se lle ablanda a cara dura. Levan un avogado, case asegura

que bótase en falta... ¿a cordura?

Si, si, si, si é a cordura o que falta aquí, que si, que si.

Ai! ¿Por que? A obsesión fai perder o control.

Si, si, van facer alfombrón, si, si, no patio da prisión,

que si, que si, pero sen subvención.

Que non, que non. Non quería pajar.

Que si, que si.  E todos a calar.