Hai un doutor neste pobo
que che ten moi malos modos.
Un que plantou na perrera
un par de centos de repolos.

Casi nunca da receitas
non sabemos o que pasa,
díxonos un paxariño
que chas da na súa casa.

Como decía un da Illa
“ese tipo é unha mona”
e jodeulle o peinado
a unha moneca chochona

Cando vas polo seguro
párase pouco, xa nin osculta
pero como cambia o conto
cando te achegas á súa consulta.

Os compañeiros, que son o mismo
tápanse sempre, fanche corporativismo.
Hai moito vago, fol de veneno,
“hoy no te atiendo que ya tengo el cupo lleno”

Eu son un deses homiños
que din que mandan na casa,
os pantalóns sólo os levan
pa tendelos na terraza.

“Eres un hombre moderno”,
dinche con moito cariño,
“me voy con mamá de compras
tú disfruta de los niños”

Cando estaba solteiro
eu gritaba no coito,
agora estou cos sogros
non se pode chiar moito.

Cando a casa está frejada
Bótante fóra non tes a onde ir.
Mais si ela está animada,
pasa pa dentro, que hai que cumplir.

Teño un veciño, teño un veciño
berra a muller e cájase nos calzoncillos.
Mandoulle ela, se non atrapa,
mexar sentado para non mollar a tapa.