Foi nas festas da Banda do Río,

dando o grupo o seu pase final,

había uns mozos probando experiencias

no alféizar dun primeiro andar.

As cortinas semitransparentes

os seus corpos deixaban ollar,

disfrutando como dous posesos

dos praceres do vicio carnal.

Os compases do bombo seguían

sen fallar unha nota ni o tempo.

Insaciables, repetían

folla a folla os relatos de Grey.

Xa o cantante máis jevi ventaba,

“isto van sacalo en carnaval”.

E flipaban xa todos da América,

cando empeza a limpeza bucal.

Os que viron dende o palco a escena

dicían que el era un Nacho Vidal.

As mulleres de costas á orquesta

pa que os homes non poidan mirar.

Mais aljún de través non perdía

nin detalle do succionamento.

Uns xemidos, in crescendo,

ata os plomos fixeron saltar.

Antes de reanudar o concerto

os xemidos vólvense a escoitar.

De xeonllos estaba a chavala,

vai saber que estaría a rezar.

Os do grupo viñéronse arriba,

“hai que amenizar o apareamento”,

propoñendo varios bises

ata que poña FIN na ventá.

Era o coito de nunca acabar.

Foi máis largo que un día sen pan.

Chejou Celso e mandou rematar.